Jezelf profileren, netwerken, zichtbaar zijn, in gesprek blijven met je doelgroep, met de juiste mensen praten en op het goede moment op de juiste plek zijn. Allemaal dingen waar ik me liever niet bewust mee bezig houd. Doelgericht in contact komen met anderen om er zelf beter van te worden, voelt onoprecht en manipulatief. In de wetenschap dat deze modus operandi niet altijd succesvol is, besloot ik begin dit jaar mezelf in het diepe te gooien. Ik schreef me in voor een inspiratiedag, georganiseerd door een succesvolle vrouwelijke businesscoach.
Ik zag haar iedere dag voorbij komen. In mijn mailbox, op Facebook, op LinkedIn, zelfs op een verjaardag nota bene. Ze haalde alles uit de kast: professionele foto’s, live Facebook video’s, inspirerende persoonlijke verhalen en duidelijke call to actions. En het werkte: ik begon zelfs aan haar te denken als ze niet op mijn scherm aanwezig was. Het was niet de inhoud die me aansprak, maar haar succes dat me intrigeerde. Hoewel ik niet precies kon achterhalen wat haar boodschap was, wist ze blijkbaar op de juiste knoppen te duwen en kreeg ze talloze reacties.
Hoewel ik niet precies kon achterhalen wat haar boodschap was, wist ze blijkbaar op de juiste knoppen te duwen en kreeg ze talloze reacties.
Ik besloot de ouderwetse ‘monkey see, monkey do’ tactiek toe te passen en schreef me in voor haar inspiratiedag voor vrouwelijke ondernemers. Geen idee wat dat precies inhield, maar dat was juist wat me intrigeerde. Deze vrouw deed je iets willen, zonder te weten wat of waarom. Dat wilde ik ook! Zo ging ik op een willekeurige dinsdag, netjes volgens dresscode in mijn meest kleurrijke empowering outfit op weg naar een congreshotel in Amersfoort. Congreshotels zijn geen plekken waar ik me thuis voel en empowered kleden heeft op mij een tegengesteld effect, maar ik had goede moed. Ik kwam om te spieken op de roadmap naar succes.
Congreshotels zijn geen plekken waar ik me thuis voel en empowered kleden heeft op mij een tegengesteld effect, maar ik had goede moed.
Het werd een drama. Natuurlijk werd het een drama. Er werd geïnspireerd, gemotiveerd, gedeeld, gehuild en samen mantra’s gezongen en ik voelde me intens ongelukkig en misplaatst. Nu snapte ik waarom ik niets snapte van haar boodschap. Ik ben haar doelgroep niet en haar doelgroep is ook de mijne niet. Ik moet communiceren op een manier, waarop ik zelf ook aangesproken wil worden. Met humor, zelfspot, een vleugje dwaasheid, maar ook persoonlijk en authentiek.
Met dit nieuw verworven inzicht sta ik drie maanden later met een gepimpte sjoelbak op een boekenmarkt. Mensen mogen sjoelend herinneringen ophalen aan vroeger en kunnen zo laagdrempelig kennismaken met het idee een biografie over hun leven te laten schrijven. Het primaire doel: gezellig sjoelen. Het secundaire doel: netwerken. Er worden verhalen verteld, grappen gemaakt en folders meegenomen en alle sjoelers zijn enthousiast. Overtuigd van mijn eigen gelijk sta ik zelfverzekerd bij mijn kraam, tot ik plotseling mijn mantrapijn herken in de ogen van een groep mensen die me snel voorbij lopen. Dat subtiele whatdefuckisditnouweer-gevoel. Ik wilde geen mantra’s zingen met vijfendertig vrouwen in een congreshotel. Zij vinden blijkbaar een geverfde sjoelbak als tijdmachine een brug te ver gaan.
Dat subtiele whatdefuckisditnouweer-gevoel.
Dus ‘monkey see monkey do mijn eigen ding’. Ik moet communiceren op mijn eigen manier in een omgeving die bij mij past en dan voelt het niet nep of manipulatief. En dat hoeft niet iedereen aan te spreken, alleen de mensen met wie ik graag zou willen werken. Dus voor nu is dat een boekenmarkt, in plaats van een Facebook live sessie. Een sjoelbak in plaats van een power outfit en proefportretten schrijven in plaats van inspirerende blogs. Iemand commentaar?
